Joseph Campbell werd ook wel de meest belezen man op aarde genoemd. Tijdens de Grote Depressie, zonder werk en zonder toekomstplan, legde hij zichzelf een streng regime op: dagelijks urenlang lezen, denken, studeren. Dit innerlijk vuur, deze onstilbare honger naar betekenis en kennis leek wel een roeping.

Uit dat immense leeswerk destilleerde hij iets wat zo eenvoudig maar revolutionair is: alle grote verhalen – de sprookjes, de mythen, de religies, de Griekse tragedies, de epossen – delen dezelfde structuur. Of het nu Gilgamesh is of Frodo, Boeddha of Luke Skywalker: er is altijd een held, een roeping, een weigering. Er is een grens die overschreden wordt, een onbekende wereld, bondgenoten, draken, beproevingen. En dan, na de transformatie, de terugkeer – vaak de moeilijkste stap. Terug naar een wereld die niet is veranderd, terwijl jij dat wél bent.

The Hero with a Thousand Faces beschrijft deze universele structuur: de zogenaamde mono-mythe, ofwel de reis van de held. Campbell laat zien dat deze blauwdruk niet alleen literaire vorm heeft, maar diep menselijk is. Het is een psychologisch, existentieel patroon. Geen formule, maar een innerlijke kaart.

Hollywood heeft Campbell allang geadopteerd als huisfilosoof. Zijn model is verplichte kost voor scriptschrijvers, zichtbaar in films als Star Wars, The Matrix, The Lord of the Rings, Finding Nemo. Let er maar eens op. Zelfs reclames en TED-talks gebruiken dit archetypische narratief: een held, een crisis, een overwinning, een thuiskomst.

Maar wie Campbell werkelijk begrijpt, ziet dat zijn werk veel verder reikt. De reis van de held beschrijft het leven. Wie zijn ware leven wil leven, moet namelijk de rode pil innemen, zijn roeping volgen – ook als die tegen de stroom ingaat. Er is geen andere weg. Wél beloning. Niet in roem of rijkdom, maar in transformatie. In het terugvinden van jezelf, in de ontdekking van je diepste wezen.