Ik kwam Zeldin op het spoor toen we op de Vijverschie op zoek waren naar inspiratie voor een serie bijzondere diners. Iemand wees ons op de Muse Dinners in Londen, een subliem idee: honderden klaptafeltjes voor twee personen; vreemden tegenover elkaar, met onder het menu een placemat vol vragen als gids voor een goed gesprek. Geen small talk, maar écht converseren – van conversari: samenwonen, verblijven, in gezelschap verkeren. "Wat zou je willen dat mensen zich over jou herinneren?" "Wanneer voelde je je voor het laatst echt levend?" Vragen die dwingen tot echt luisteren. Tot echte aanwezigheid.

An Intimate History of Humanity is een uitvloeisel van diezelfde geest. Geen geschiedkundig overzicht van veldslagen of revoluties, maar een fijnmazige weefsel van menselijke ervaringen – van verlangens, twijfels, overwinningen en angsten. Zeldin vervlecht de levens van hedendaagse Franse vrouwen met historische verhalen die laten zien dat sommige thema’s van alle tijden zijn. Hoe mensen zich verhouden tot werk, tot liefde, tot angst voor afwijzing. Hoe vriendschap door de eeuwen heen verandert. Hoe macht, kwetsbaarheid en nieuwsgierigheid ons telkens opnieuw vormen – en verbinden.

Wat het boek zo bijzonder maakt, is de toon. Zeldin is geen alwetende verteller, maar een bescheiden gids. Hij beschouwt geschiedenis als iets dat in ons leeft, niet als iets dat we achter ons laten. Hij gelooft dat echte verandering niet komt door politieke systemen, maar door echte gesprekken. Van empathie. Van luisteren.

De hoofdstukken dragen titels als How some people have acquired an immunity to loneliness of Why there has been more progress in cooking than in love. Elk hoofdstuk opent een deur naar een ander tijdperk én een ander gezichtspunt. Zeldin laat niet alleen zien dat geschiedenis intiem is, maar ook dat intimiteit onze geschiedenis schrijft.